Het grootste misverstand: aardiger moeten doen tegen elkaar

Een helder en ook wel confronterend verhaal in De Groene Amsterdammer over conflicten op de werkvloer.

Waarom zou een team beter functioneren zonder conflicten? Of wrijving?

Een boek over ASML waarin over de hoog-functionerende teams wordt geschreven lijkt eigenlijk weinig heel te laten van het eigentijdse concept van veiligheid op de werkvloer. Niet dat het concept geheel bij het groot vuil wordt gezet, maar het zet het allemaal wel wat scherper neer: is er echt sprake van onveiligheid (en dat kan natuurlijk heel goed zo zijn!) of is het meer een ongemak, wrijving, of een botsing van persoonlijke benaderingen? Waarbij het wel heel gemakkelijk wordt gemaakt om anoniem via leidinggevenden of vertrouwenspersonen of klachtencommissies dat ongemak te transplanteren naar “de ander”. Waardoor het plotseling het probleem van die “ander” wordt.

Ook de kramp waarin organisaties schieten bij het omgaan met dan ongemak lijkt het functioneren van de organisatie flink te kunnen hinderen. “Corporate silence” waarbij om elke vorm van conflict te voorkomen ook maar niks meer wordt gezegd is hot topic in de management literatuur sinds een Amerikaans onderzoek uit 2013 waarin deze term voor het eerst wordt gebezigd.

De wrijving die soms schuurt lijkt ook nodig te zijn om mensen wakker te houden, hun creativiteit en betrokkenheid te stimuleren. In agile teams met name zien wij dat conflicten een basis zouden moeten vormen voor verdere groei van de effectiviteit van het team (we geven daar zelfs een training in). De angst voor een conflict kan een team en een hele organisatie totaal verlammen (“je kan ook niks meer zeggen…”).

Niet dat er een eenvoudig recept is om hiermee om te gaan. Het opzoeken van grenzen of daar bewust overheen gaan kan soms wel nodig zijn, en soms die grens te veel overschrijden. De culturele samenstelling van teams heeft hier grote invloed op.